Küçükken,evimizin yakınında ki bir markete,neredeyse her hafta başka bir Barbie serisi gelirdi.Ailem de,mutfak alışverişini aynı markette yaptığından,bütün aile toplanıp Pazar günleri marketin yolunu tutardık.Ailemin diğer fertleri mutfak alışverişi ile ilgilenirken,ben, çeşit çeşit Barbie bebeklerin sıralandığı, boyumun yaklaşık üç katı büyüklükteki reyonların arasında cirit atardım.Sonuçta elimde,evde ki Barbielerin, benden başka kimsenin ayırt edemeyeceği kadar farklı olanlarından bir tomarıyla, annemin yanında,kasada bulurdum kendimi.Annem;ilk başta “daha geçen hafta aldık ya”diye karşı çıkacak gibi olsa da;yaşımdan beklenmeyecek bir hınzırlıkla,aslında hepsinin apayrı birer özelliğinin olduğundan girip,bu yol tutmazsa,"ama anne istiyorummmm" deyip mızmızlanarak elde ederdim çocukça zaferimi.
Birde o zamanlar,Barbie’nin eşi Ken ile sonsuza kadar mutlu mesut yaşayacakları; üç katlı,her tarafı pembe,bölmelerle ayrılmış odaları ve odaların içinde bir evde bulunabilecek her türlü eşyanın yerleştirildiği oyuncak evlerden vardı.Ev dediysem de daha çok villa,konak yok yok hatta malikane..(Hala bu oyuncağa aynı şekilde hayranlık duyduğum,anlatış şeklimden açıkça belli oldu sanırım.:)O zamanlar,bu evler Türkiye’ye henüz gelmemişti ya da bahsettiğim markette yoktu; arkadaşlarımdan da sadece birinde,babası yurt dışında çalıştığı için bu evlerden vardı.
Annemi ikna etme konusunda ki çabalarım,bir süre sonra;sabrının tükenmesinden mi ya da beni terbiye etmeye çalışmasından mı bilinmez,artık sonuç vermemeye başladı.Tam da bu zamanlar da;bir Pazar günü alışverişinde,markete,bu oyuncak evlerden geldiğini gördüm.Hiç unutmuyorum,bende dahil olmak üzere markette ne kadar kız çocuğu varsa hepimiz,(birkaç tanede meraklı ebeveyn vardı) oyuncak reyonlarına hücum etmiştik.Hala yüzümde tebessümle,oyuncak evleri gördüğüm ilk beş dakika hipnotize olmuş gibi bakakaldığımı hatırlıyorum.O hengamenin içinde,incelemeyi-kurcalamayı bitirip,kendimce makul fiyatlı olanlarından(fiyatları,bir oyuncak için,hala hatırlanacak kadar pahalıydı.) bir tane kapıp,annemi nasıl ikna edeceğimi düşünerek kasanın yolunu tutum.Tuttum tutmasına da,ne yaparsam yapayım ikna edemedim annemi.Evde çok fazla oyuncağımın olduğunu,hepsinden hızlıca sıkıldığımı,bu oyuncağın da aynı kaderi paylaşacağını söyleyip durdu.
Annemin ilk seferde kabul etmeyeceğini bildiğimden fazla ısrar edememiştim o gün.Nasılsa haftaya yine gidecektik.Bu arada evdeki bebeklerim bir hafta daha eskiyecek,anneme de bir neden gösterebilecektim.Ama o günden sonraki her Pazar günü,her seferinde daha mızmızca ısrar etsem de,sonuç alamadım.
Annemi ikna edememiştim ama Barbie ve Ken’in de hala bir eve ihtiyaçları vardı. Sanırım evdeki kullanılan/kullanılmayan eşyalara tam da bu zamanlarda bir başka bakmaya başladım.Eski kumaşlardan küçücük yastıklar- yorganlar,kaset kapaklarından koltuklar,kola kapaklarının içinde ki plastiklerden tabaklar,tokaların içinde ki demirlerden çatallar yapmaya başladım.Kısa sürede,pembe ve şaşaalı olmasa da kendimce,kaplanmış kartonlarla bölünmüş bir dizi odadan oluşan bir ev yapmayı başardım ve emeğimle yaptığım oyuncak evim bittikten sonra da,aslına hayranlığım devam etse de,bir daha asla markette ki oyuncak evi alması için anneme mızmızlanmadım.
Şimdilerde de,beğendiğim şeyi hemen almayıp,acaba evdekilerle benzerinden yapabilir miyim diye düşünmem de taaa buralardan geliyor.Barbie ile Ken’in ev sorunsalı, DİY projelerime ilham kaynağı yaniJ
Bugün;geçmişte,Barbie ile Ken için yaptığım evin,yüzümde oluşturduğu tebessümün aynısının;ileride de bloğum da paylaştığım DİY projelerine bakınca oluşması için, yaptığım projeleri bloğuma yüklemeye karar verdim.
Canım anneme kocaman öpücük yolluyor ve geçmişte hayal gücümün gelişmesine verdiği destek için;şimdi ise,DİY projelerime katkıları için çoookkk teşekkür ediyorum.
By B.
